گاهی اوقات به حال افراد نابینا غبطه میخورم .... که این همه بدی و زشتی رو نمی بینند.
گاهی اوقات به حال افراد ناشنوا غبطه میخورم .... که هر حرف مزخرفی رو از هر متکلمی نمی شنوند.
گاهی اوقات به حال دیوانگان غبطه می خورم .... که می بینند و می شنوند اما فرقی به حالشان ندارد.
و دردناکتر از همه اینکه دلم به حال خودم می سوزد که می بینم و می شنوم و می فهمم اما از هر سه گروه ضعیف تر هستم. چون من هم مثل آنها کاری از دستم بر نمی آید.
امضا : فیاض
29 فروردین 1390 خورشیدی